crytha

Wciąż mi smutno... Oczka mam załzawione, ale szablonik jednak zostanie biały... A jeszcze lepiej biało - niebieski ;)

Smutno mi... Przez to już cały komp mam w czerni i szarościach... Mało brakowało, a zmieniłabym też szablon bloga na czarny... Czy to jest zły znak?

Jeśli zaczyna się unikać tego, kogo jeszcze niedawno nazywało się swoim całym światem, to zły znak... Bardzo zły... To znak, że należy skończyć... :(
I z innej beczki - dziś stwierdziłam, że nie warto być optymistką... Lepiej być przygotowanym na coś, a nawet mile zaskoczonym, że nie jest tak źle jak się tego spodziewało, niż się boleśnie rozczarować... Życie nie jest takie różowe jak mi się wydawało... :(

Tyle myśli
Ile gwiazd na niebie
Tyle radości
Ile spadających liści
Tyle smutków
Ile ziaren piasku
Westchnienie tak ciche
Jak powiew wiartu
Miłość tak głęboką
Jak najgłębszy ocean

To wszystko co mogę
Ci ofiarować
To moje największe skarby
Nie mam nic więcej

Siedzę w pokoju, z głośników płynie łagodna muzyka... Przymykam oczy... I nagle znajduję się na plaży, nad morzem... Słońce zachodzi odbijając się w wodzie... Barwi chmury na różowo, czerwono, pomarańczowo... Wiatr rozwiewa mi włosy... Muzyka się zmieniła... A ja przeniosłam się na polanę w lesie... Na środku płonie ognisko, wokół tańczą ludzie... Spoglądam w górę, na rozgwieżdżone niebo... Iskry z ogniska wzlatują wysoko i tańczą z gwiazdami... Tak jak ci ludzie na dole... Czuć świeży zapach lasu... Aż się nie chce oczu otwierać... Kolejny utwór... Czuć w nim nutkę smutku, tęsknoty... I kolejny obraz... Wielka sala... W jakimś opuszczonym zamku... Opuszczonym od dawna... I tak smutnym z tego powodu...
Muzyka, obrazy, marzenia... Marzenia... Czym bez nich byłoby nasze życie? Czym byłoby, gdyby nie można było przymknąć na chwilę oczu i pozwolić muzyce przenieść się w inny świat, pomarzyć, że to rzeczywistość? Czym? Udręką...