Nie jestem idealna!

Ludzie, dlaczego patrzycie, ale nie potraficie zobaczyć? Dlaczego wszyscy widzą we mnie ideał? Oficjalnie wzorowa córka, uczennica dobrego liceum, inteligentna, mądra, zawsze uśmiechnięta i uprzejma dla wszystkich o każdej porze dnia i nocy... Ale ja taka nie jestem! Skąd wiecie co dzieje się w moich myślach, w mojej duszy? Dlaczego zrobiliście ze mnie chodzący ideał? Rodzice się mną chwalą, jaka to ja jestem żywiołowa, zawsze uśmiechnięta, uprzejma... Nie widzicie, że to tylko maska? Jeśli ktoś zdołałby pod nią zajrzeć ujrzałby dziewczynę z problemami, częściej smutną niż wesołą, zakompleksioną i złoszczącą się na wszystko... Ale nie, wy widzicie we mnie ideał... Koleżanki nazywają mnie chodzącą encyklopedią, myślą, że wiem wszystko o wszystkim, mówią, że mam talent, że potrafię pięknie pisać... Obcy chwalą mnie jaka to ja uprzejma... Dziś na przystanku spotakałam pewną starszą panią... Zaczęła mi opowiadać jak to wyszła za wcześnie na autobus, jak to musi coś zapłacić, gdzie jedzie etc. Ja tylko stałam, nawet nie bardzo jej słuchając, podpowiedziałam jej, o której jest autobus, przytaknęłam grzecznie kilka razy i za to usłyszałam "ale pani ma dobre serce, od razu widać, aż miło z taką osobą porozmawiać"... Litości, dlaczego? Nie jestem ideałem, nigdy nim nie byłam. Nie wiem wszystkiego, zdarza mi się mieć zły dzień, kiedy warczę na wszystkich dookoła, mam wady, całe mnóstwo... Dlaczego więc przyczepiliście mi etykietkę ideała? Nie jestem idealna! Nie jestem... Nienawidzę was za to...