"Vanitas vanitatum et omnia vanitas" - Marność nad marnościami i wszystko marność... Wszystko marność, wszystko przemija... Nawet przyjaźń... Z resztą czym jest przyjaźń? Wzajemną pomocą w trudnych chwilach? Wspólnymi zakupami? Szczerą rozmową? SMSem o 6 rano z pytaniem "jak spałaś"? Czy przyjaźń to poświęcanie się dla drugiej osoby? Powiedzcie mi, bo ja nie wiem... Nigdy nie doświadczyłam prawdziwej przyjaźni...
Hm... zauważyłam ciekawą rzecz... Gdy jestem wesoła, coś mi się udało, mam jakiś powód do radości, nie myślę o blogu; ale gdy tylko coś zaczyna dziać się nie tak jak trzeba, mam jakieś problemy, zmartwienia, natychmiast albo klawiatura albo zwykły długopis idzie w ruch i zaczynam zapisywać moimi chorymi rozmyślaniami kolejne kartki... Dlaczego jest tak, że gdy jesteśmy szczęśliwi zazdrośnie trzymamy szczęście dla siebie, a gdy jest nam źle szukamy kontaktu z kimś, chcemy zrzucić na kogoś innego choć niewielką część naszego bólu? Dziwna jest natura ludzka...
Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech i pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy.
O ile to możliwe bez wyrzekania się siebie, bądź na dobrej stopie ze wszystkimi.
Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie, wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych, oni też mają swoją opowieść.
Unikaj głośnych i napastliwych, są udręką ducha.
Niech twoje osiągnięcia zarówno jak plany będą dla ciebie źródłem radości.
Bądź ostrożny w interesach, na świecie bowiem pełno oszustwa.
Bądź sobą zwłaszcza nie udawaj uczucia.
Ani też nie podchodź cynicznie do miłości, bo ona jest wieczna jak trawa.
Bo ona jest wieczna.
Przyjmij spokojnie co ci lata doradzą, z wdziękiem wyrzekając się spraw młodości.
Jesteś dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy, masz prawo być tutaj.
A więc żyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek On ci się wydaje.
W zgiełkliwym pomieszaniu życia zachowaj spokój.
W zgiełkliwym pomieszaniu życia zachowaj spokój ze swą duszą.
Przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniah jest to piękny świat.
Jest to piękny świat...
Tekst znaleziony w 1692r. w Kościele św. Pawła w Baltimore.
Tu była bardzo osobista notka... o przyjaźni i o śmierci... ale była zbyt osobista. Zostawiłabym ją, gdyby nikt z moich znajomych nie czytał tego bloga, ale po długim czasie utrzymywania go w tajemnicy kumpela wyciągnęła ode mnie adres... Tak więc skasowałam tę notkę. Wybaczcie, ale nie mogłam jej zostawić...
Kupiłam zeszyt. Dziś rano, na przystanku. To takie moje zabezpieczenie... na wypadek gdybym znów zaczęła myśleć... Czasem nachodzą mnie dziwne myśli, czasem dochodzę do nieprawdopodobnych wniosków... A gdy siadam przed komputerem, żeby te myśli spisać mam pustkę w głowie. Dlatego kupiłam zeszyt, teraz mogę zapisywać te myśli, choć nie zawsze są one miłe i wesołe... Ale będę je zapisywać, zobaczymy co z tego wyjdzie... :)