Podczas kłótni o to, czy małe elfiątka uczyły się czarnej mowy:
T: Raczej elfy nie pałały miłością do orków...
Ja: Cóż, ja też wcale miłością do niemców czy francuzów nie pałam, a jednak uczyć się trzeba.
Heh, wydało się :P
Hasło dnia:
Plemnik też człowiek :P
(czasem trzeba zrobić notkę inną niż wszystkie - to drogą usprawiedliwienia :P )
Dziś Święto Zmarłych - czas zadumy i refleksji... Czas gdy odwiedzamy krewnych i przyjaciół, który już nas opuścili... Przykre jest to, że najczęściej owych krewnych odwiedzamy tylko ten jeden raz w roku... Idziemy wtedy zapalić znicz, odmawiamy od niechcenia jedną "zdrowaśkę" i wracamy do domu udając, że nie widzimy nikogo i niczego... Nawet do puszki wolontaiuszy nic nie wrzucimy... Wiem, bo dziś sama kwestowałam na cmentarzu Rakowickim i przyglądałam się ludziom... Byli tacy, co sami do nas podeszli i coś wrzucili, byli tacy, którzy wrzucili, ale z jakimś dziwnym niesmakiem na twarzy, byli tacy, którzy udawali, że nas nie widzą, i był też jeden taki, co stwierdził "nie jestem naiwny"... to już mnie uraziło... już miałam za nim zawołać "a ja nie jestem bezduszna", ale jakoś się powstrzymałam - takiego człowieka nic nie zmieni... Ale jednak trochę zebraliśmy :) Dziwne, że najwięcej dały starsze osoby, które przez skromne emerytury ledwie wiążą koniec z końcem... Nawet kilka znanych osób spotakaliśmy :) Turnau nam wrzucił do puszki kilka grosików :) Szkoda tylko, że nie wpadliśmy w porę na pomysł zaproszenia go do szkoły :P
Po skończonej kweście poszłam do parku. Usiadłam naprzeciwko mojego ulubionego drzewa i oddałam się rozmyślaniom... Prawdę mówiąc dopiero w parku dało się wyczuć zadumę, może nutkę melancholii... I tak siedziałam przez ponad pół godziny patrząc jak liście powoli, jakby od niechcenia zlatują z drzew... A w drodze do domu po wpływem dziwnego impulsu wzięłam liść klonu... Trzymam go teraz w palcach i zastanawiam się na co mi on? Z resztą nie ważne :)
"Chcę łączyć ogień z wodą,
W deszczu zatańczyć chcę,
A ciemną nocą
Na niebie znaleźć dzień,
Chcę przejść po linie,
W przepaść spojrzeć chcę,
Niech krzyczą myśli,
Niech stanie się,
Niech stanie się..."
Ludzie są ślepi... Widzą tylko to, co chcą widzieć, nie zauważają rzeczy najbardziej oczywistych... Jacyż oni są ślepi...
Miała towarzysza... Nie przyjaciela, towarzysza... Chodził z nią wszędzie... Dreptał tuż obok w drodze do sklepu, stał zaraz za nią w autobusie, zaglądał przez ramię gdy czytała książkę... Gdy spotykała się ze znajomymi stał tuż obok i patrzył swoimi żółtymi, wygłodniałymi ślepiami, gdy spała, on usadawiał się w najciemniejszym kącie i rozsnuwał nad nią sny... Dziwne sny, czasem nawet przerażające... Szeptał do ucha słowa, których ona nie słyszała... Ale jej serce owszem... Oplatał ją swoimi czarnymi, zimnymi mackami, których ona nie czuła... Ale jej dusza owszem... Jest z nią wszędzie... Ale ona go nie widzi... Może wyczuwa... Może wie... Więc dlaczego to ukrywa?
Kim jest jej towarzysz? I kim ona sama jest?